Situado ao longo dos lugares de Gures e Ameixenda, atópase o Monte de Banle. Trátase dunha paisaxe practicamente virxe, cunha ampla extensión protexida pola Rede Natura.

Este escenario é cuna de multitude de mananciais e pozos de auga que dan vida a un ecosistema que se está case extinguindo, caracterizado por unha extensa mostra de fauna e flora autóctonas. Neste territorio conviven cabalos, vacas e corzos, entre outros animais. Así mesmo, é sobrevolado por alondras e águilas.

Ademais, o recente descubrimento de xacementos rupestres atopados no seu seo converteu a Banle nunha localización clave para a investigación das antigas civilizacións que habitaron o lugar.

Situada na parroquia de A Ameixenda, preto do Castelo do Príncipe, é unha praia de area branca e con algúns seixos.

Ten unha lonxitude de 70 metros e un bo acceso, cun espazo para aparcar preto. Accédese por unhas escaleiras e ten unha fonte de auga nas proximidades.

Este porto, rodeado de natureza e tranquilidade, é hoxe o refuxio de poucas embarcacións tradicionais que reflicten o modo de vida mariñeiro da zona.
A pesar do seu tamaño modesto, destaca pola súa beleza serena, con vistas á ría de Corcubión e ao seu entorno verde, o que o converte nun lugar ideal para quen busca gozar da esencia do litoral galego máis auténtico.

O Castelo do Príncipe, denominado en honra ao futuro monarca Carlos IV, foi mandado construír orixinalmente por Felipe V, aínda que a súa edificación non se levou a cabo ata o reinado de Carlos III. O proxecto foi concibido en 1740 polo enxeñeiro Llovet, e a obra foi concluída en 1751 baixo a supervisión do enxeñeiro francés Carlos Lemaur, durante o reinado de Carlos IV.
A fortificación, de dimensións modestas, estaba guarnecida por 88 soldados e dispoñía de 12 canóns. A súa estrutura arquitectónica articúlase en torno a un patio central e un edificio de planta baixa en forma de "U". Na parte superior, coñecida como adarve, situábanse os escudos e 14 pezas de artillaría, as cales eran transportadas desde a parte inferior mediante unha rampla, hoxe desaparecida.
No transcurso do século XIX, a fortaleza caeu en desuso e foi posteriormente habitada, incorporándose un miradoiro de estilo modernista, ao que se accede por unha escaleira de caracol que conduce a un balcón. Entre 1985 e 1986, a construción foi obxecto dunha restauración integral e pasou por diversas mans propietarias.
En 1994, o Castelo do Príncipe foi declarado Ben de Interese Cultural (BIC) pola Xunta de Galicia, integrándose formalmente no patrimonio cultural de Galicia.

Situada na parroquia de Ameixenda, esta igrexa de estilo barroco, construída no século XVIII, destaca polo seu notable retablo maior de granito, un material pouco común neste tipo de obras. O retablo, tamén de estilo barroco, está presidido por unha imaxe sedente do Apóstolo Santiago, como corresponde a un templo da ruta de peregrinación a Compostela. Esta imaxe semella ser unha imitación do Santiago en pedra da sancristía do altar maior da Catedral compostelá.
A igrexa presenta unha planta rectangular cunha nave principal e un presbiterio adosado ao muro leste. A capela maior, de grandes dimensións e planta rectangular, está cuberta cunha bóveda de canón reforzada por arco faixón. A nave central, tras a súa restauración, conta cunha cuberta sustentada por cimbra de madeira. No ano 1957, as reformas transformaron a estrutura nunha igrexa de tres naves, ao derrubar os muros primitivos e ampliar a capacidade do templo con dúas naves laterais. Sobre o muro sur érguese a torre das campás, composta por dous corpos: o inferior está formado por catro arcos de medio punto sobre piares, mentres que o superior ten forma piramidal.
O máis destacable desta igrexa é que garda un pequeno relicario de prata cun fragmento óseo que as lendas e tradicións locais atribúen a unha parte do corpo do Apóstolo Santiago, concretamente ao dedo maimiño. Sen dúbida, trátase dunha singularidade única, xa que as reliquias do Apóstolo, agás casos puntuais, sempre foron celosamente gardadas en Compostela cun marcado afán de exclusividade.

LA Casa da Cultura de A Ameixenda é un espazo dedicado á promoción cultural e social da comunidade local. Este centro alberga diversas actividades culturais, educativas e recreativas, que inclúen exposicións, charlas, obradoiros e eventos relacionados coas tradicións galegas. Ademais, serve como punto de encontro para asociacións veciñais e culturais, fomentando a participación activa dos habitantes da zona.

O Muíño de A Ameixenda presenta a arquitectura típica dos muíños de auga da rexión. Construído principalmente con pedra de granito, a súa estrutura é robusta e sinxela, adaptada ao terreo e á funcionalidade da actividade muiñeira.

A roda de auga do Muíño de A Ameixenda estaba situada estratexicamente nun canal que dirixía o fluxo da auga cara ás palas da roda. O movemento xerado transmitíase ás pedras de moer, onde o gran era triturado.

O entorno que rodea ao Muíño de A Ameixenda é un dos seus maiores atractivos. Como moitos muíños de Galicia, atópase nunha área rica en vexetación autóctona, con ríos e regatos que percorren o paisaxe e crean un ecosistema fértil. Os paisaxes fluviais da zona están compostos por bosques caducifolios, con especies como carballos, castiñeiros e sauces que aportan unha atmosfera idílica ao muíño.

Este miradoiro, situado na parroquia da Ameixenda, goza dunha altitude que permite apreciar a paisaxe autóctona na súa máxima expresión.

A combinación da vexetación verde que caracteriza a rexión co azul profundo do mar crea unha escena de gran contraste e colorido, especialmente en días despexados, cando a luz do sol resalta aínda máis a beleza do entorno.

O merendeiro de A Ameixenda, situado xunto á estrada xeral, é un lugar popular entre os veciños e visitantes para gozar de momentos de descanso ao aire libre.
Este espazo, rodeado de natureza, ofrece un entorno tranquilo e agradable, ideal para facer unha pausa no camiño ou gozar dunha comida ao aire libre en compañía de amigos e familiares.

Con 100 metros de longo e 20 metros de ancho, a Praia de Caneliñas, situada na parroquia de A Ameixenda, é un deses recunchos agochados que sorprenden tanto pola súa beleza como pola súa historia, ofrecendo unha experiencia de cala máis íntima e conectada coa autenticidade da zona.

O entorno mariñeiro que rodea a praia está composto por colinas cheas de vexetación autóctona que se unen coas calmadas augas da Ría de Cee-Corcubión.

Desde Caneliñas, é posible contemplar algúns puntos de interese da comarca, como o impoñente Monte Pindo, o Cabo Fisterra ou as Illas Lobeiras.

No que respecta á súa historia, esta cala foi testemuña da última factoría de procesamento de baleas en pechar as súas portas en Europa. Esta factoría, coñecida como "Factoría Ballenera de Caneliñas", cesou as súas actividades na década de 1980, poñendo fin a unha era de caza e aproveitamento industrial de cetáceos nas costas galegas.

Actualmente, aínda se poden ver as ruínas da factoría e das plantas desalinizadoras.

En Caneliñas, estableceuse a maior factoría de procesado de baleas da Península Ibérica, que tamén foi a máis lonxeva de España e a última en pechar en Europa.

A primeira etapa de actividade desta factoría transcorreu entre 1924 e 1927, baixo a xestión da Compañía Balleeira Española, unha empresa constituída con capital noruegués que se instalou nun terreo previamente ocupado por unha sazón, propiedade de Andrés Cerdeiras Pose.

A localización de Caneliñas era estratéxica para o procesado de cetáceos, xa que se trataba dunha enseada protexida dos ventos, cun calado adecuado e situada nunha zona de alta abundancia de baleas. Os cetáceos eran capturados nas costas próximas por barcos especializados e transportados á factoría, onde se procesaban para a obtención de aceite e outros produtos derivados. Nos primeiros anos, tamén se aproveitaban as barbas das baleas para a fabricación de armazóns de corpiños femininos.

Con todo, os métodos de caza intensiva empregados polos noruegueses reduciron rapidamente a poboación local de cetáceos, o que levou ao peche da factoría en 1927.

A segunda etapa de actividade comezou en 1951 coa creación dunha nova empresa, a Industria Balleeira Sociedade Anónima (IBSA). Durante este período, as instalacións ampliáronse e perfeccionáronse os métodos de aproveitamento dos cetáceos. Ademais do aceite, comezáronse a producir fariñas, fertilizantes e, ocasionalmente, pezas de ámbar gris, unha substancia atopada nos intestinos dos cachalotes e altamente valorada pola industria cosmética.

Na década de 1970, a factoría modificou gradualmente o seu enfoque produtivo, dirixíndose principalmente á venda de carne de balea ao mercado xaponés.

O peche definitivo da planta chegou en 1985, debido á crecente presión do movemento ecoloxista e á moratoria sobre a caza de baleas imposta pola Comisión Balleeira Internacional. A última balea procesada nas instalacións foi unha femia de rorcual común de 17,7 metros, capturada o 21 de outubro de 1985.

Na actualidade, aínda se conservan moitas das estruturas orixinais, tanto da primeira etapa como da época de IBSA. Entre elas, destacan o peirao de atraque, un almacén para desfeitos transformados en fariñas e fertilizantes, un gran edificio que funcionou como vivenda e posteriormente como oficinas, a rampla de izado das baleas, a zona de despece, alxibes e depósitos de aceite, entre outros elementos.

O Miradoiro de Gures, situado na parroquia de A Ameixenda, é un balcón natural que ofrece unha das vistas máis impresionantes da ría de Cee-Corcubión. Situado nunha ladeira que descende suavemente cara ao océano Atlántico, este miradoiro permite contemplar unha paisaxe de extraordinaria beleza, onde o mar, as montañas e o ceo se funden nun panorama de natureza pura.
Desde o Miradoiro de Gures, os visitantes poden gozar dunha vista do impoñente Monte Pindo, coñecido como o "Olimpo Celta" pola súa importancia mitolóxica na tradición galega. O contraste entre as augas azuis do Atlántico e as colinas verdes que rodean a costa crea unha postal única, especialmente durante o atardecer, cando o sol se reflexa na auga e tenxe o paisaxe de tons dourados e avermellados.
Este lugar é ideal para aqueles que buscan un momento de paz e contemplación, xa que o lugar está invadido por un ambiente calmo e afastado do bulicio urbano. O silencio só se ve interrompido polo son do vento e das ondas rompendo suavemente na costa, creando unha atmosfera de conexión profunda coa natureza.
É posible que esta tranquilidade sexa amenizada por algún grupo de golfiños que acostuman honrar cunha visita a algúns afortunados.
O Miradoiro de Gures non só é un punto de observación para gozar do entorno costeiro, senón tamén un excelente lugar para iniciar rutas de sendeirismo que percorren a zona. Desde aquí, os aventureiros poden explorar os arredores do monte e a costa, descubrindo outras xoias naturais como a Peneda ou as praias cercanas, como a de Gures ou Caneliñas.

A praia de Gures, na parroquia de A Ameixenda, é un arenal de dimensións modestas, que destaca polo seu ambiente tranquilo e unha beleza virxe, sendo un lugar ideal para quen busca alonxarse das multitudes e gozar da serenidade da Costa da Morte.

A praia está formada por unha mestura de area fina e augas cristalinas que convidan ao baño, especialmente nos meses de verán.

Debido á súa situación privilexiada na ría de Corcubión, as augas de Gures adoitan ser máis calmadas que noutras zonas máis expostas ao Atlántico, o que a converte nun lugar adecuado para nadar ou gozar de deportes acuáticos lixeiros como o kayak ou o paddle surf.

O entorno que rodea a praia de Gures é igualmente impresionante. Ao sur, eríxese o mítico Monte Pindo, coñecido como o "Olimpo Celta", unha montaña cargada de lendas e rica en biodiversidade. A combinación do paisaxe montañoso coa costa crea unha estampa única, onde o azul do mar contrasta co verde dos piñeirais e o granito rosado do Pindo. Ao fondo, vense as Illas Lobeiras e o Cabo Fisterra.

Gures é tamén un excelente punto de partida para explorar as rutas de sendeirismo próximas, que permiten descubrir outros recunchos de gran interese natural e cultural na zona. Os visitantes poden gozar de paseos pola costa, avistar fauna mariña e impregnarse da paz que transmite este lugar.

Aquí, a natureza é a protagonista e ofrece aos que o visitan a posibilidade de gozar dun recuncho pouco masificado e xenúino, ideal para relaxarse ou simplemente contemplar a beleza da costa ceense no seu estado máis puro.

O seu acceso consiste nun pequeno descenso de montaña de dificultade baixa-media e cunha duración de uns 3 minutos aproximadamente. Xusto antes de comezar este camiño, hai unha área de aparcamento.

A Furna de Gures é unha fascinante cova mariña situada na parte sur da Praia de Gures. A palabra "furna" fai referencia a cavidades ou grutas formadas pola erosión do mar, e a Furna de Gures é un dos exemplos máis impresionantes desta rexión.

Esta cova formouse ao longo de séculos, debido ao impacto constante das ondas contra a costa, o que foi esculpindo a roca ata crear unha abertura que conecta o interior da terra co mar.

Durante a preamar, as ondas enchen a cova, creando un espectáculo de son e movemento mentres a auga choca contra as paredes rochosas, xerando ecos e brumas mariñas que intensifican a súa atmosfera misteriosa.

Durante a baixamar, é posible adentrarse na furna, explorar as súas cavidades e observar de preto as texturas e formacións rochosas que o tempo foi moldeando. É importante saber que para isto é necesario coñecer as mareas e ir con cautela.

A Furna de Gures é tamén un lugar envolto en lendas e mitos locais. Segundo algunhas historias, dicíase que no seu interior habitaban seres sobrenaturais. Aínda que estes relatos pertencen ao folclore galego, a sensación de misterio e a natureza indómita da furna fan dela un lugar cargado de simbolismo e maxia para os que a coñecen.

A Capela de Gures, situada na localidade de Gures, na parroquia de A Ameixenda, é un pequeno pero significativo templo cunha rica tradición vinculada á fe. A súa arquitectura sinxela, de planta rectangular, reflicte as características propias das capelas rurais galegas, cunha construción modesta que harmoniza co entorno natural que a rodea.
De estilo tradicional, a capela conta cunha fachada austera, coroada por unha pequena espadana que alberga unha campá, elemento común neste tipo de edificacións relixiosas. No seu interior, o espazo é recollido, cun altar presidido por imaxes de santos locais, entre os que destaca Nosa Señora dos Dores, á que está dedicada a capela.